# 33 Calvino-3 Deruta
De steden van Calvino zijn kleinschalig, op de menselijke maat ontstaan en gegroeid. In Etude 17 is Deruta zo’n stadje. Het werkelijke Deruta ligt In Umbrië in Italië en zou van geen of geringe betekenis zijn ware het niet dat al vanaf de 12e eeuw een bloeiende keramische industrie is ontstaan door de nabije aanwezigheid van geschikte klei. Deruta-aardewerk kent een eeuwenlange traditie van met de hand geschilderd huis-servies: schalen, borden, kopjes, bakjes, kommetjes, kannen.
Beschilderd met decoratieve motieven op de natuur geïnspireerd. Eenvoudige motieven, van vrij klassiek tot meer moderne elementen, elegant en volks tegelijk. Bladmotieven, bloemen, vogels.
En waarom zou ik het kale crematorium aardewerk van Ikea kopen en overal dezelfde leegte tegenkomen zoals op steeds meer ontbijttafels in Europa?
Waarom niet van de Place d’Aligres uit Parijs een stapel van de mooiste handgeschilderde borden meenemen, of dichterbij, van de Noordermarkt in Amsterdam, zoals laatst zo’n mooie zalmschaal.
foto: Beatriz Pontes
Een trosje bloemen verschijnt onder m’n beschuitje met rookvlees, naarmate het beschuitje opraakt verschijnt de bloem in z’n volle glorie om me uit te nodigen naar buiten te gaan, te wandelen, te kijken, soms zelfs om de wereld te veroveren.
Zoals ouders van hun reizen voorwerpen meebrengen die deel gaan uitmaken van je alledaagse universum, zo was dat in mijn geval het aardewerk van Deruta. Het groeide aan maar ook viel er altijd wel wat stuk. Maar zelfs een beschilderde scherf van Deruta behoudt zijn schoonheid. Ik kan ze ook gebroken niet weggooien.
Sommige schaaltjes of eierdopjes zijn trouwens eindeloos gelijmd. Die schoonheid en Deruta zijn samengesmolten in Etude 17, waarvan de vertelling zich er ook in afspeelt, je belandde er bij toeval, in een straat, met halverwege ergens een dansstudio, opgemerkt door pianoklanken die naar buiten klinken. Eerdere reizen naar Granada (met Annelies een open dansstudio voor Flamenco) en Budapest (geluidsopnames met Alice op straat, langs een gesloten dansstudio voor klassieke dans) leverden de stedelijke en piano-ingrediënten voor deze onverwachte al zijn zintuigen rakende ervaring van een reiziger. Maar Deruta is geplaveid met scherven, zoals het leven zelf, van een pijnlijke schoonheid.
Etude 17 is in de voorstelling de ‘onzichtbare’ Calvino stad. Niet opgevoerd, niet geprojecteerd, maar in de wel te horen klanken van Komitas slechts te lezen, op de achterkant van het programmablad dat elke toeschouwer ontvangt, de tekst is daar al de tijd, maar misschien pas thuis ontdekt wordt als het blad door een windvlaag dwarrelt op z’n gezicht en haar achterkant laat zien: De stad en de scherven, mijn hommage aan Calvino’s Le Città invisibili, zijn weergaloze verbeeldingskracht, een inspiratie van al zolang!